เป้าหมายสำคัญมาก เพราะเป้าหมายเป็นตัวกำหนดวิธีการและเส้นทางการเดิน รวมไปถึงกำหนดความ "อึด" ของใจที่จะสู้หรือไม่สู้กับอุปสรรคอย่างไร
........
คนใกล้ชิดที่รักใคร่กันแล้วมีจริตเป็นบัณฑิตอยู่บ้างมักตั้งคำถามกับเราว่า วัดพระธรรมกายจะสร้างใหญ่ไปทำไม จะทำศาลาใหญ่โตไปทำไม ...โธ่พี่ เอ้าดูภาพ พี่ก็เห็นอยู่ ขนาดสร้างใหญ่ขนาดนี้ ที่จะเดินยังไม่ค่อยจะมี นั่งปฏิบัติธรรมกันตรงทางเดินบ้าง ระเบียงบ้าง ขืนเล็กกว่านี้แลัวจะรองรับคนที่กระหายใคร่ธรรมะได้เพียงพอได้อย่างไร...
เอ้า แล้วบวชทีเป็นหมื่นเป็นแสน มีช่องดาวเทียมเป็นของตนเอง ทำไมไม่อยู่เงียบๆ สงบๆ เหมือนวัดอื่นเขา.... พี่..พี่เป็นอาจารย์ก็น่าจะรู้ อย่างลูกศิษย์ที่เราสอน ก็มีกันมาให้เรารับมือหลากหลายรูปแบบ บางคนดื้อโฉ่งฉ่าง มาแบบนี้ก็เห็นพี่สั่งสอนลูกศิษย์ตรงๆ บางคนมาดื้อเงียบ พี่ก็ใช้จิตวิทยาให้เด็กเกิดศรัทธาคิดได้เอง บางคนมีโทสะจริตหนักๆ เราก็ใช้เมตตาธรรมเข้าช่วย...เป้าหมายก็เพื่อให้ลูกศิษย์เราเป็นคนดี รักดี รักเรียนไม่ใช่หรือ... วัดก็เช่นเดียวกัน เป้าหมายเดียวกันแต่ต่างรูปแบบออกไปด้วยเหตุที่คนในโลกมีความแตกต่างหลากหลาย แล้ววัดจะมีรูปแบบเดียวกันได้อย่างไร...จริตใครเหมาะกับรูปแบบไหนก็ขวนขวายในรูปแบบนั้น ก็เท่านั้นเอง
มันจำเป็นด้วยหรือที่แตกต่างแล้วเราต้องมาตำหนิจับผิดเพ่งโทษกัน
น้องเป็นศิษย์ธรรมกายค่ะพี่ เชื้อจับผิดเพ่งโทษอันธพาลที่เคยมีมาก็โดนหลวงพ่อหลวงพี่ขจัดกำราบไปซะมากแล้ว ยิ่งมากล่าวร้ายกล่าวเท็จ ทำทีมงานแตกแยก ทำสงฆ์แตกแยก โอย กลัวบาปกรรม แค่คิดยังหนาว..โอปตัปปะมันผุดขึ้นมาเองในใจอัตโนมัติ... เห็นใครแสดงอันธพาลออกมาให้เห็นทางทางกายและวาจา..บอกตรงๆ น้องนึกแอบหมิ่นในใจ ไพล่ไปถึงว่าผู้นั้นเป็นลูกศิษย์ใครหนอ..ครูบาอาจารย์ช่างไม่สอนไม่ขัดเกลากันเสียบ้าง
พี่ไม่ต้องเชื่อน้องหรอก เดินไปพิสูจน์ด้วยตัวเองกันเลยดีกว่า...คนที่ว่าศิษย์ธรรมกายงมงาย ลองคิดย้อนกลับดูว่า แล้วคนที่ไม่ยอมก้าวเข้ามาพิสูจน์ เอาแต่รับฟังข้อมูลผิดๆ ด้านเดียว..อย่างนี้ก็เรียกงมงายในความเชื่อของตัวเองเช่นกัน..
หลวงพ่อธัมมชโยท่านกล่าวมโนปณิธานของท่านชัดเจน และตอกย้ำมโนปณิธานกับลูกศิษย์อยู่บ่อยๆ มโนปณิธานของท่านยิ่งใหญ่และลึกซึ้ง...มโนปณิธานเป็นสิ่งบอกเป้าหมาย เป้าหมายเป็นตัวกำหนดวิธีการและเส้นทางการเดิน...น้องของพี่คนนี้แสดงจุดยืนชัดเจนว่าเดินตามรอยเส้นทางการสร้างบารมีของมหาปูชนียาจารย์วิชชาธรรมกาย น้องก็คนธรรมดาเหมือนพี่นี่ล่ะ... แสวงหาสิ่งดีที่สุดให้กับตนเองเสมอ...
เหลือแต่พี่ล่ะค่ะ...เมื่อไหร่จะวางความคิดเดิมๆ ก้าวมาสัมผัสด้วยตนเอง..น้องธรรมดาคนนี้ยินดีเดินไปข้างๆ พร้อมตอบข้อสงสัยของพี่อย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย...
...วางได้เมื่อไหร่ แล้วเราไปด้วยกันค่ะ...
ดร.พรชณิตว์ แก้วเนตร
รองอธิการบดีฝ่ายกิจการต่างประเทศและลูกค้าสัมพันธ์
มหาวิทยาลัยสวนดุสิต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น